Ήταν όμως και στιγμές που χαλάρωνα. Αν δεν χαμηλώσω το κεφάλι, έλεγα, αν δεν σκύψω ταπεινά στην πηγή, όλα χαμένα. Έτσι ζει ο άνθρωπος, αγάπησέ τον, κι αν θες να του διδάξεις τις αλήθειες σου, πλησίασέ τον. Πρόσωπα αδρά, μάρμαρο της Ελευσίνας, χέρια άδεια, μάτια καστανά, χνότα τουριστικά: ούζο, σκόρδα και καλαμαράκια. Διαμαρτύρονται για τα τείχη που γκρεμίστηκαν, εγώ όμως πλακώνομαι από τις πέτρες που στήθηκαν με των πληβείων τον ιδρώτα και το αίμα. Και τα άλλα Τείχη, του Καβάφη; Πρόοδοι της λογικής: δίχως γάλα αφρόγαλα δε γίνεται, ούτε δίχως αυγά ομελέτα, τα δέντρα του δάσους δεν είναι όλα ίδια, τα δάχτυλα του χεριού δεν είναι όλα ίσα, ό,τι μας έδωσε ο Θεός δεν πρέπει να το κόβουμε, τα μαλλιά όμως και τα νύχια πρέπει να τα κόβουμε. Δεν ξέρω εσύ, εγώ πάντως με παρόμοιες αλήθειες μεγάλωνα. Να 'μουν μύγα, κουνούπι, μονολογούσα, και να παραφύλαγα στις ώρες των εγκλημάτων. Να 'μπαινα σε ανάκτορα και σε βουλές και να τους τσιμπούσα θανατηφόρα.
Μάρω Δούκα, "Η Πηγάδα", Κέδρος 1974
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου