Την πρώτη μέρα που πάτησες το πόδι σου μέσα σ' αυτήν την αναχρονιστική Βαβέλ άρχισες αμέσως να κατασκευάζεις στο νου σου την αληθινή εικόνα γι' αυτό που θα ήταν η δουλειά σου. Δεν ήρθες να παλέψεις ενάντια στην τρέλα αλλά να συμβιώσεις κριτικά μαζί της. Τώρα είναι πάλι μπροστά σου, καθώς βαδίζεις μαζί με τον Φον Χάγκεν. Τη βλέπεις στα τινάγματα του κεφαλιού και των ώμων που συνοδεύουν το λυγερό περπάτημα ενός μακρυμάλλη νεαρού με χαλκόχρωμη επιδερμίδα. Είναι στο σαρδόνιο χαμόγελο μιας αξιοσέβαστης κυρίας που σκύβει το κεφάλι και αιωρείται αφηρημένη στην κουνιστή πολυθρόνα της, στο ανόητο πηγαινέλα των περισσοτέρων, που προκαλεί συναπαντήματα και συγκρούσεις που τις αποφεύγουν μόνο την τελευταία στιγμή - μηχανικά. Η διαδρομή του καθενός μοιάζει να κινείται από ελατήρια κρυμμένα στην ψυχή του. Πλάνητες πλανήτες σ' ένα σύμπαν που το διευθύνει ο θεός της τρέλας, δεν ανταμώνουν ποτέ. Ποτέ δεν αγγίζονται.
Javier Azpeitia, "Ύπνος", Opera 2007 (μετάφραση Κρίτων Ηλιόπουλος)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου