Στιγμές αργότερα, ήταν γυμνός μέσα στο κόκκινο ημίφως, ερεθισμένος και παραδομένος στην ομορφιά της. Τον πήρε από το χέρι και ξάπλωσαν στο κρεβάτι. Για μια στιγμή, κοίταξε το χαμηλό ταβάνι και είδε τη σκιά της. Μία μαύρη υποψία πάνω στο λευκό σοβά, σαν fresco σε μοναστήρι του Τορίνο, η ιστορία της δημιουργίας έτσι όπως κανένας Ευαγγελιστής δεν θα τολμούσε να την εξιστορήσει. Όταν τα πύρινα χείλη της άρχισαν να τρέχουν πάνω στο στέρνο του, παραδώθηκε αμέσως. Την ένιωσε από πάνω του σαν γλυκιά ομίχλη στις κορφές των κέδρων κι έπειτα... τον πήρε βαθιά μέσα της. Τα πάντα γύρω του έγιναν δίνη, ένας τρελός στροβιλισμός με φόντο το κόκκινο φως, που όλο δυνάμωνε. Το κορμί της και το απαλό του λίκνο, το πυρωμένο της είναι, οι ακατάληπτοι ψίθυροί της και ο μαύρος καταρράκτης των μαλλιών της έγιναν ένας πυροβολισμός χρωμάτων μέσα στο χρόνο, ένα βέλος που τρέχει να προλάβει τη στιγμή που όλο περνά και που δεν αφήνει τίποτα άλλο από μια μεγαλειώδη ανάμνηση. Ήταν μέσα της, ένα με το αέρινο σώμα της και κάθε λεπτό που περνούσε τον πονούσε όλο και περισσότερο γιατί δεν θα γύριζε ποτέ πίσω, κι αυτός... αυτός ήθελε να σταματήσει τα ρολόγια όλου του κόσμου, να παγώσει όλα τα χρονόμετρα -ακόμα και τη γη την ίδια αν μπορούσε να τη λυτρώσει από την αέναη περιστροφή της- πριν σημάνει η στιγμή εκείνη που όλο θα ενώνονταν σε μια έκρηξη αισθήσεων και σαν νεκρός ήλιος, θα σκόρπιζαν στο κενό για πάντα.
Με την αγωνία του όλο να μεγαλώνει, άγγιζε το όνειρό του. Κύρτωσε το κορμί του σαν τόξο και παραδόθηκε στους σπασμούς της ηδονής. Δεν είχε κανέναν έλεγχο ούτε στο κορμί, μα ούτε και στη σκέψη του. Δεν ήταν πρωταγωνιστής σ' ετούτο το μυστήριο της φύσης, μα θεατής μιας γιορτής πυροτεχνημάτων. Κι εκείνη ήταν το σκοτάδι πάνω στο οποίο κεντούσε η ζωή το υφαντό της. Εκείνη ήταν όλες οι απαντήσεις στα μεγάλα ερωτηματικά, εκείνη ήταν η σκηνή του κοσμικού έργου και η αυλαία στο τέλος της παράστασης.
Μιχάλης Κατράκης, "Ο-ντέι: Το Φετίχ της Καρδιάς", Οξύ 2007
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου