γεμίζουν την καρδιά με μια θλιμμένη ευτυχία

Είναι ανώφελο να τον παρακαλάει κανείς να διηγηθεί με λεπτομέρειες όσα συνέβησαν μετά: η ιπποτική του εχεμύθεια, δοκιμασμένη με επιτυχία στο επαγγελματικό απόρρητο, που είναι η πρώτη επιταγή της δημοσιογραφίας, σ' αυτό το θέμα αποδεικνύεται ακλόνητη. Στο παχουλό του πρόσωπο, συνήθως πολύ σοβαρό, κυρίως από τότε που επέστρεψε από τη Μαδρίτη, ζωγραφίζεται ένα χαμόγελο, και το βλέμμα του, χαμογελαστό και μελαγχολικό μαζί, χάνεται στο άπειρο ή στο βάθος του ποτηριού με το κρασί από κίνα που εξακολουθεί να πίνει ανελλιπώς κάθε βράδυ στις εννιά. Από τότε, τα πιο σαχλά τραγουδάκια που ακούει στο ραδιόφωνό του γεμίζουν την καρδιά με μια θλιμμένη ευτυχία, σαν να είναι δεκάξι χρονών. Διηγείται μόνο πως κοιμήθηκε πολύ αργά, πως η Όλγα δεν ήθελε να σβήσει το φως γιατί φοβόταν, πως μετά από λίγη ώρα που μοιράζονταν το στενό υπνοδωμάτιο στο πατάρι μιλούσαν πια στον ενικό, πως εκείνη άρχισε να τον φωνάζει Λώρεν, πως κοιμήθηκε σαν κούτσουρο -αν κι αυτή η παρομοίωση του φαινόταν λίγο άκομψη- περισσότερες από οχτώ ώρες και πως όταν ξύπνησε θυμόταν ότι έβλεπε πολύ ζωντανά έγχρωμα όνειρα κι ένιωθε στα μέλη του μια θεραπευτική ηρεμία και μια ελαφράδα σαν να 'χε ξαναβρεί τη νιότη του, και ταυτόχρονα μια περηφάνια που έμοιαζε με ματαιοδοξία και την οποία, όπως φαίνεται, θεμελίωνε με τη θεσπέσια αναπόληση ορισμένων αριθμητικών στοιχείων.

Antonio Muñoz Molina, "Τα Μυστήρια της Μαδρίτης", Σέλας 1994 (μετάφραση Έφη Γιαννοπούλου)