η νύχτα γύρισε σε κάτι άλλο

Έτσι, ύστερα από εκείνη τη βουβή ομοψυχία που παρατηρήθηκε και τη γενική ευλάβεια, καθώς περιφέρανε σε συνοδεία με κεριά και φανάρια το λείψανο του εφημέριου της "Υψηλής", η νύχτα γύρισε σε κάτι άλλο, κάτι που έδειχνε πως δεν ήθελε πια να γυρίσει πίσω... Ανακατώθηκαν όλοι στις ταβέρνες -χωριάτες και μικρομαγαζάτορες κι άνθρωποι του λιμανιού και της γειτονιάς του "Αβράμη"- κι ήπιαν κρασί χωρίς να πληρώσουν, έριξαν πέτρες στα παράθυρα μεθυσμένοι, έσκισαν κι έφαγαν εφημερίδες, μη έχοντας στο τέλος άλλο τίποτα να μασήσουν. Και το πρωί τους βρήκε να τριγυρνούν επίφοβοι ακόμα στα καντούνια, λες κι είχαν χάσει το δρόμο ή καλύτερα πως έψαχναν να τους βγάλει κάποιος άλλος. Μα δεν το έκαναν επίτηδες, αυτό ήρθε από μόνο του. Μεσολαβεί πάντα μια απόσταση άγνοιας, και στο διάστημα αυτό όλα μοιάζουν ανεξήγητα, αιφνιδιαστικά...

Σπύρος Πλασκοβίτης, "Η πόλη", Κέδρος 1979