"γεια σας, συναθλητές μου!"

Για να λάβουν μέρος στους Ολυμπιακούς αγώνες του 1924, οι παίκτες της Εθνικής Ουρουγουάης (θριαμβευτές στο Πρώτο Παγκόσμιο κύπελλο που διεξήχθη στο 1930 στην πατρίδα τους), ταξίδεψαν σε ποίο με εισιτήριο τρίτης θέσης, κοιμήθηκαν σε βαγόνια της δεύτερης θέσης επάνω σε ξύλινους πάγκους και έδιναν αγώνες σε αντάλλαγμα ένα κατάλυμα με κουβέρτες. Ο Χοσέ Αντράντε, το κορυφαίο αστέρι της Ουρουγουάης, έβγαζε το ψωμί του ως ζογκλέρ στα καρναβάλια. Οι Γάλλοι ποδοσφαιριστές που συγκροτούσαν την Εθνική Γαλλίας για το Πρώτο Παγκόσμιο κύπελλο ήταν όλοι ερασιτέχνες και χρειάστηκε να πάρουν ειδικές άδειες -άνευ αποδοχών- από τους εργοδότες και τις υπηρεσίες τους για να συμμετάσχουν στους αγώνες - λόγου χάρη ο Λουσιέν Λοράν, ο οποίος πέτυχε το πρώτο γκολ στην ιστορία του Παγκοσμίου Κυπέλλου, εργαζόταν στην Πεζό. Το περιοδικό Auto, δε, πρόδρομος της L'Équipe αφιέρωσε μόλις 18 γραμμές στην έναρξη του τουρνουά. Ακόμα και κατά τη διάρκεια του 1960, η Αγγλική Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου αρνήθηκε να πληρώσει τα ταξί που έπαιρναν οι παίκτες της Εθνικής Αγγλίας για να πάνε στο γήπεδο και τους επέπληξε γιατί δεν χρησιμοποίησαν τα δημόσια μέσα μεταφοράς. Έπαιζαν (και) για τη φανέλα οι παίκτες τότε - κάποιοι, ντυμένοι στα χρώματα της ομάδας τους, πήγαν στο εκτελεστικό απόσπασμα, όπως ο ηρωικός επιθετικός του Ολυμπιακού Νίκος Γόδας ο οποίος εκτελέστηκε στο Λαζαρέτο στην Κέρκυρα 19 Νοεμβρίου του 1948, φωνάζοντας πριν την εκτέλεση του: "Νενικήκαμεν. Ζήτω οι ολυμπιονίκες του σοσιαλισμού. Γεια σας, συναθλητές μου!"

Ηλίας Καφάογλου, "Σημειώσεις στο Ημίχρονο", Ύψιλον 2010