Δευτέρα 4 Ιουνίου 2012

μια χλιαρή διαμαρτυρία

Η ανομοιότητα των κινήτρων του καθιστούσε επισφαλή τον προσδιορισμό τους, δυσχέραινε την κατανόησή τους. Ο τρόπος με τον οποίον λέει κανείς κάτι σημαίνει περισσότερα απ’ αυτό που λέγεται. Εκείνος της το έμαθε –ήδη από τις αρχές της γνωριμίας τους- και η ίδια φρόντισε να μην το ξεχάσει ποτέ. Έως και σήμερα. Ακόμη και σήμερα η πίστη της στο αξίωμά του παραμένει ακλόνητη. Δεν αμφιβάλλει: Η μορφή υπερισχύει του περιεχομένου, είναι ανώτερή του. Έστω και αν γνωρίζει πια το νόημα της φράσης του την ημέρα που πληροφορήθηκε το θάνατο της μητέρας της. Ο σύζυγός της είχε προσπαθήσει να την προειδοποιήσει για ό,τι επρόκειτο να ακολουθήσει. Με τον δικό του τρόπο θέλησε να της υπενθυμίσει την ματαιότητα του θρήνου της. Όπου υπάρχει ζωή, αργά ή γρήγορα θα εμφανιστεί ο θάνατος. Είναι αναπόφευκτο –είχε τονίσει- αυτός είναι ο κανόνας, αυτό ορίζει ο νόμος. Κανείς δεν διαφεύγει, κανείς, τίποτα δεν διαφεύγει. Η ζωή! Η ζωή είναι μια χλιαρή διαμαρτυρία για την έλλειψη νοήματος στην ανυπαρξία που την περιβάλλει. Μια απονενοημένη εκδήλωση δυσαρέσκειας, προορισμένη να ποντιστεί στον ωκεανό του χάους απ’ τον οποίο προήλθε – αυτά ακριβώς ήταν τα λόγια του λίγο πριν χαθεί και ο ίδιος.

Κωνσταντίνος Δ. Τζαμιώτης, «Παραβολή», Καστανιώτης 2006

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου