«Τίποτα δεν ξέρουν τα παιδιά σήμερα». Ο Καφόλα κούνησε το κεφάλι του. «Όταν ήμασταν μικροί, θα είχαμε ήδη διαλύσει το μέρος. Μολότοφ, τσιμεντένιες πλάκες, σφεντόνες με ρουλεμάν». Χαμογέλασε και έδειξε προς τα Land Rover. «Και αυτά τα μουνόπανα μας έριχναν πλαστικές σφαίρες. Αλλάξανε οι καιροί, Τζέρι».
«Ναι» είπε ο Φέγκαν. «Αλλάξανε οι καιροί».
Αυτοί οι δρόμοι είχαν δει περισσότερες ταραχές από οποιοδήποτε μέρος στον κόσμο. Από τις διαμαρτυρίες για τα πολιτικά δικαιώματα στα τέλη της δεκαετίας του ’60, όταν ο Φέγκαν ήταν πολύ μικρός για να καταλάβει τι σήμαιναν, μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’70 και τις ολοένα περισσότερες αντιδράσεις για τις φυλακίσεις νεαρών χωρίς δίκη. Οι δημοσιογράφοι έδιναν πεντόλιρα στα απιδιά για να πετάνε πέτρες και μπουκάλια στους Βρετανούς, ελπίζοντας να ξεκινήσουν άλλη μια μάχη για τις κάμερες. Έπειτα, το μαρτύριο των απεργιών πείνας στις αρχές της δεκαετίας του ’80, όταν δέκα άνθρωποι πέθαναν της πείνας στη Μέιζ και αναζωπυρώθηκαν τα πάθη στους δρόμους. Τότε δεν χρειάζονταν λεφτά. Η οργή κόχλαζε στην πόλη, και οτιδήποτε μπορούσε να πυροδοτήσει τη φωτιά. Η βία του όχλου και τα παιδιά ως όπλα: αυτές ήταν οι τακτικές της εποχής. Μια φωτογραφία ενός παιδιού που αιμορραγούσε, χωρίς να έχει σημασία πώς είχε τραυματιστεί, είχε περισσότερη δύναμη από μια ντουζίνα βόμβες. Πολιτικά όντα όπως ο Πολ ΜακΓκίντι το είχαν καταλάβει νωρίς αυτό και έπρατταν ανάλογα. Ο Φέγκαν είχε ξαναδεί τόσες φορές αυτό τον αλόγιστο θυμό που ξεσπούσε βίαια. Τον κούραζε και τον ξεσήκωνε ταυτόχρονα.
Stuart Neville, «Τα Φαντάσματα του Μπέλφαστ», Μεταίχμιο 2010 (μετάφραση Βάσια Τζανακάρη)
«Ναι» είπε ο Φέγκαν. «Αλλάξανε οι καιροί».
Αυτοί οι δρόμοι είχαν δει περισσότερες ταραχές από οποιοδήποτε μέρος στον κόσμο. Από τις διαμαρτυρίες για τα πολιτικά δικαιώματα στα τέλη της δεκαετίας του ’60, όταν ο Φέγκαν ήταν πολύ μικρός για να καταλάβει τι σήμαιναν, μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’70 και τις ολοένα περισσότερες αντιδράσεις για τις φυλακίσεις νεαρών χωρίς δίκη. Οι δημοσιογράφοι έδιναν πεντόλιρα στα απιδιά για να πετάνε πέτρες και μπουκάλια στους Βρετανούς, ελπίζοντας να ξεκινήσουν άλλη μια μάχη για τις κάμερες. Έπειτα, το μαρτύριο των απεργιών πείνας στις αρχές της δεκαετίας του ’80, όταν δέκα άνθρωποι πέθαναν της πείνας στη Μέιζ και αναζωπυρώθηκαν τα πάθη στους δρόμους. Τότε δεν χρειάζονταν λεφτά. Η οργή κόχλαζε στην πόλη, και οτιδήποτε μπορούσε να πυροδοτήσει τη φωτιά. Η βία του όχλου και τα παιδιά ως όπλα: αυτές ήταν οι τακτικές της εποχής. Μια φωτογραφία ενός παιδιού που αιμορραγούσε, χωρίς να έχει σημασία πώς είχε τραυματιστεί, είχε περισσότερη δύναμη από μια ντουζίνα βόμβες. Πολιτικά όντα όπως ο Πολ ΜακΓκίντι το είχαν καταλάβει νωρίς αυτό και έπρατταν ανάλογα. Ο Φέγκαν είχε ξαναδεί τόσες φορές αυτό τον αλόγιστο θυμό που ξεσπούσε βίαια. Τον κούραζε και τον ξεσήκωνε ταυτόχρονα.
Stuart Neville, «Τα Φαντάσματα του Μπέλφαστ», Μεταίχμιο 2010 (μετάφραση Βάσια Τζανακάρη)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου