Τετάρτη 6 Ιουνίου 2012

μόνο τα χέρια σου

Θα μπορούσες να χαθείς διαμιάς μέσα στην ανυπαρξία όπου πηγαίνουν οι νεκροί: θα παρηγοριόμουνα αν μου κληροδοτούσες τα χέρια σου. Μόνο τα χέρια σου θα ζούσανε από σένα, αποσπασμένα ανεξήγητα σαν τα χέρια των μαρμαρένιων θεών που έγιναν η σκόνη και ο ασβέστης του ίδιου του τάφου τους. Θα ζούσαν, και μετά από’ τις πράξεις σου, πάνω στα δύστυχα κορμιά που εχάιδεψαν. Δεν θα χρησίμευαν πια σα διάμεσα ανάμεσα σε σένα και στα πράγματα: θα είχαν αλλάξει τα ίδια σε πράγματα. Ξανά αθώα αφού δεν θα ‘σουν εδώ για να τα κάνεις συνένοχούς σου, λυπημένα σαν τα λαγωνικά που δεν έχουνε πια αφέντη, απορημένα σαν αρχάγγελοι στους οποίους κανένας θεός δε δίνει πια εντολές, τα άχρηστα χέρια σου θ’ αναπαύονταν πάνω στα γόνατα των σκοταδιών. Τα ορθάνοιχτα χέρια σου, τα ανίκανα να δώσουν ή να πάρουν την όποια χαρά, θα μ’ άφηναν να τσακιστώ σαν ραγισμένη κούκλα. Φιλώ, ψηλά στον καρπό, αυτά τα αδιάφορα χέρια που δεν απομακρύνει πια η θέλησή σου απ’ τα δικά μου. Χαϊδεύω τη γαλανή αρτηρία, την κολώνα του αίματος που κάποτε ανεξάντλητο σαν τον πίδακα μιας πηγής αναπηδούσε από τη γη της καρδιάς σου. Με μικρούς, ικανοποιημένους, λυγμούς, ξεκουράζω το κεφάλι μου σαν ένα παιδί, ανάμεσα σ’ αυτές τις παλάμες τις γεμάτες από τα αστέρια, από τους σταυρούς, από τα βάραθρα αυτού που υπήρξε η μοίρα μου.

Marguerite Yourcenar, «Φωτιές», Χατζηνικολή (μετάφραση Ιωάννα Δ. Χατζηνικολή)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου