Πέμπτη 14 Ιουνίου 2012

αι θυσίαι ενός λαού είναι δύο ειδών

Ο αριστοκρατικός υπουργός εχαμογέλασε πονηρά, κρύβοντας έτσι το πείραγμά του. Σαν αστραπή επέρασε αμέσως από το νου του η σκέψη πως, αν ακουόταν που ευνοούσε ένα πρόγραμμα θυσιών ή και φιλοπόλεμο ίσως, δε θα δυνάμωνε η δημοτικότητά του. Και ξακολουθώντας το χαμόγελό του είπε με το αδιάφορο ύφος του:
-Αι θυσίαι ενός λαού είναι δύο ειδών: θυσίαι αίματος και θυσίαι χρήματος. Ποιος αμφιβάλλει διά την γενναιότητα του ελληνικού στρατού;… αλλά διά να θυσιασθεί χρήμα πρέπει να υπάρχει, ή τουλάχιστον να υπάρχει οικονομική πίστις εις τας ξένας αγοράς… Η πολιτική του κόμματός μας δεν αθετεί ποσώς τα εθνικά όνειρα, τα περιορίζει μόνον εις το πραγματοποιήσιμον και αναβάλλει την εκτέλεσίν των διά μίαν γενεάν… Σας ερωτώ όλους υμάς δεν είναι άθλον αρκετόν διά την γενεάν μας να είναι αυτή πλουτοπαραγωγική και να κληροδοτήσει εις την αμέσως επόμενην τα οικονομικά μέσα τα οποία θα της εξασφαλίσουν τους στρατιωτικούς θριάμβους;… Προς το παρόν η χώρα έχει ανάγκη απολύτου ηρεμίας!...
Ο γέροντας ποιητής του εχαμογέλασε επαινώντας τον, από αυτή τη γαλήνη έχουμε εμείς τη μεγαλύτερη ανάγκη!...
Και εκούνησε το κεφάλι με το ίδιο πικρό χαμόγελο.

Κωνσταντίνος Θεοτόκης, «Οι Σκλάβοι στα Δεσμά τους», Λιβάνης 1991

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου