Παρασκευή 29 Ιουνίου 2012

ξέρουμε μόνο τα όρια που συνορεύουν με τα δικά μας

Η εντύπωση αυτή ήταν μέρος μιας γενικότερης παράξενης αίσθησης που τον έκανε να νιώθει σαν άνθρωπος που ξυπνά ύστερα από έναν ατελείωτο ύπνο, για να βρεθεί σε μιαν άγνωστη χώρα, ανάμεσα σε ανθρώπους με άγνωστη γλώσσα. Ζούμε μέσα στις ψυχές μας σαν σε αχαρτογράφητη περιοχή όπου έχουμε καθαρίσει μερικά στρέμματα για να κατοικήσουμε – ενώ για τη φύση των πλησιέστερων γειτόνων μας ξέρουμε μόνο τα όρια που συνορεύουν με τα δικά μας. Για τα στοιχεία του χαρακτήρα της γυναίκας του που δεν ήταν σε άμεση επαφή με τα δικά του, ο Γκλέναρντ διαπίστωνε τώρα την άγνοιά του – και η αίσθηση ότι ήταν μακριά του γινόταν πιο έντονη από την ανακάλυψη ότι, κατά έναν τρόπο, ήταν πιο κοντά του από κάθε άλλη φορά. Όπως μπορεί να ζήσει κάποιος αγνοώντας μακάρια ότι έχει ένα ευαίσθητο σημείο, έτσι έζησε κι αυτός δίπλα στη γυναίκα του χωρίς να συνειδητοποιήσει ότι η προσωπικότητά της είχε γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της ύπαρξής του, ριζωμένο βαθιά σαν ένα ζωτικό όργανο – και τώρα ένιωθε τον εαυτό του ανίκανο να προβλέψει την κρίση της κι ανίσχυρο να αποφύγει τις συνέπειές της.

Edith Wharton, «Η Λυδία Λίθος», Το Ποντίκι 2006 (μετάφραση Καίτη Οικονόμου)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου