Ο Μπαζέν πίστευε πως οι ταινίες έπρεπε να γίνονται, όχι σύμφωνα με μια a priori μέθοδο ή σχέδιο, αλλά, όπως οι ταινίες του Ροσσελίνι, «απ’ τ’ αποσπάσματα της ακατέργαστης πραγματικότητας, πούναι κι αμφίλογα και πολυσήμαντα, κι η σημασία τους μπορεί να φανερωθεί a posteriori οφειλόμενη σε άλλα γεγονότα ανάμεσα απ’ τα οποία το μυαλό μπορεί να συλλάβει σχέσεις». Δουλειά του κινηματογράφου ήταν ο Ρεαλισμός, και σκοπός του όχι η κατάδειξη αλλά, η αποκάλυψη. Ο Ρεαλισμός για τον Μπαζέν πολύ μικρή σχέση είχε με τη μίμηση. Ένιωθε πως ο κινηματογράφος ήταν κοντύτερα στην τέχνη των Αιγυπτίων που ζούσαν, όπως λέει κι ο Πανόφσκυ, «στη σφαίρα μιας μαγικής αλήθειας» παρά στην τέχνη των Ελλήνων που ζούσαν «στη σφαίρα μιας αισθητικής ιδανικότητας». Εκείνο που μετρούσε περισσότερο στην αισθητική του Μπαζέν ήταν ο υπαρξιακός δεσμός ανάμεσα στα γεγονότα και τις εικόνες, στον κόσμο και την ταινία, κι όχι η ποιότητα της ομοιότητας ή της ταυτότητας. Από δω βγαίνει η δυνατότητα –κι η αναγκαιότητα ακόμα- μιας τέχνης που θάταν σε θέση ν’ αποκαλύψει πνευματικές καταστάσεις. Για τον Μπαζέν η κίνηση της εντύπωσης, του καλουπώματος και της αποτύπωσης ακολουθούσε αυτή την πορεία: πρώτα, το εσωτερικό πνευματικό πάθος εντυπωνόταν πάνω στην εξωτερική φυσιογνωμία, μετά η εξωτερική φυσιογνωμία εντυπωνόταν και γραφόταν πάνω στο ευαίσθητο φιλμ.
Peter Wollen, «Η Σημειολογία του Κινηματογράφου», Κάλβος 1981 (μετάφραση Πολύκαρπος Πολυκάρπου)
Peter Wollen, «Η Σημειολογία του Κινηματογράφου», Κάλβος 1981 (μετάφραση Πολύκαρπος Πολυκάρπου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου