Πέμπτη 7 Ιουνίου 2012

αυτός και η νεφελώδης έμμονη ιδέα του

Το ότι, εντέλει, δεν διέθετε τον απαιτούμενο χρόνο, ή ότι αυτός ο χρόνος ήταν εξαιρετικά ανεπαρκής – πολύ σύντομα, έτσι όπως εξελίσσονταν τα πράγματα, αποτέλεσε την πραγματικότητα με την οποία όφειλε να συμβιβαστεί η παλιά έμμονη ιδέα του: κι αυτό ήταν δύσκολο, καθώς επιβεβαιωνόταν όλο και περισσότερο η υποψία πως η αόριστη υπόσχεση, υπό τον ίσκιο την οποίας έζησε μέχρι τότε, είχε πλέον ελάχιστα περιθώρια να πραγματοποιηθεί. Εφόσον θα συναντούσε το πεπρωμένο του μέσα στον Χρόνο, μέσα στον χρόνο το πεπρωμένο του θα αποκτούσε σάρκα και οστά. Και μαζί με την επίγνωση πως δεν ήταν πια νέος, πως ένιωθε παρωχημένος και, κατ’ επέκτασιν, ανήμπορος, απέκτησε επίγνωση ενός επιπρόσθετου πράγματος. Το ένα ήταν συνάρτηση του άλλου. Αυτός και η νεφελώδης έμμονη ιδέα του ρυθμίζονταν από τον ίδιο αδιαίρετο νόμο. Όταν αυτές καθαυτές οι πιθανότητες θα πάλιωναν ομοίως, όταν το θεϊκό μυστικό θα ξεθώριαζε κι ίσως εξαϋλωνόταν, τότε και μόνο τότε ο Μάρτσερ θα μιλούσε για αποτυχία. Δεν θεωρούσε αποτυχία την οικονομική καταστροφή, τον εξευτελισμό, τη διαπόμπευση, ούτε την αγχόνη. Αποτυχία ήταν το να μην είναι τίποτα. Προχωρούσε, λοιπόν, ψηλαφιστά στη σκοτεινή κοιλάδα όπου τον είχε οδηγήσει ο δρόμος του, βασανισμένος από μύριους στοχασμούς, όταν άλλαξε αναπάντεχα πορεία. Δεν τον ένοιαζε αν τσακιζόταν με τρόπο φριχτό, αν ντροπιαζόταν, αν τον κατηγορούσαν για τερατώδη συμπεριφορά –άλλωστε δεν ήταν τόσο ηλικιωμένος ώστε να μην αντέχει-, αρκεί ό,τι του συνέβαινε να εναρμονιζόταν με τη στάση που τήρησε σε όλη του τη ζωή, εν αναμονή της επαπειλούμενης εμφάνισής του. Δεν του έμενε παρά μια επιθυμία – να μη νιώσει «εξαπατημένος».

Henry James, «Το Θηρίο στη Ζούγκλα», Άγρα 2004 (μετάφραση Παλμύρα Ισμυρίδου)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου